Forum Yama Ryu Aiki Ju Jitsu

Sawusia:)

Ale ja nic nie potrafię, cicho Razz

Moi kumple z klasy uważają, że jak chcesz się bić, to zawsze możesz wyskoczyć do kogoś na ulicy :/. Ale ok, koniec offtopa Razz

.

Zdybek

to niech wyskoczą jak takie kozaki;]

Sawusia:)

No właśnie chciałabym to zobaczyć Very Happy

. Kupel z klasy uparcie trewirdził, że trenuje boks i postanowił pobić mojego chłopaka Very Happy

. Adrian kiedyś podszedł pod moją szkołę i do Pawła (to ten "bokser"): "słyszałem, że chcesz mnie bić", na co Paweł: "ja?! nie! to ktoś inny". I od tego czasu mówi, że nie jest bokserem tylko pięściarzem (jaka jest różnica?). Więc klasę mam specyficzną Razz

. Ale chętnie popatrzyłabym jak wyskakują do kogoś na ulicy Razz

.

Zdybek

ja mam tez kumpla Boksera Piotr Michalik może słyszałaś bo ma kilka sukcesów na koncie

Sawusia:)

Nie, nie słyszałam. Ale skoro ma kilka sukcesów na koncie, to znaczy, że bokserem jest, bo ten mój to taki bokser, jak ja święta jestem Wink

Bartłomiej

1)Starajcie się pisac teksty zgodne z tematem Very Happy

2)Zdybuś jak klikniesz na "Użytkowników" to znajdziesz tam osobe i nicku Pola i to jest właśnie twoja kuzynka która trenuje teakwonndo Twisted Evil

ale oczywiście możesz jej przypomnieć o naszym forum.

Sawusia:)

To przeżuć naszą rozmowę do jakiegoś innego tematu na hydeparku Wink

, bo masz rację, że średnio na temat Wink

A skąd wiesz, że to jego kuzynka? ;>

Zdybek

ale ja mam 2 kuzynki ktore trenuja Pauline i Justyne Razz

Sawusia:)

No to szprytne, to tą drugą namów. I znowu nie trzymam się tematu, dobra już ciiiiii bo się Bartek wkurzy Very Happy

Pola

Witam wszystkich serdecznie....niestety dawno tu nie zaglądałam hmmmm
Jakoś mało działająca jestem ostatnio.
Dla osób zainteresowanych Taekwon-do ITF zachęcam do przejrzenia strony:
[link widoczny dla zalogowanych]

Pozdrawiam Smile

Pola

ROCKY · Wysłany: Czw 0:40, 08 Mar 2007 Temat postu:

SAMBO

Historia Sambo sięga jeszcze czasów sprzed rewolucji rosyjskiej. Od dawien dawna, jak w każdym miejscu na Ziemi, tak i ludziom zamieszkującym rozległe tereny carskiej Rosji, znane były rozmaite formy walki. Szczególnie popularne były wszelkie odmiany zapasów, a więc walk za pomocą chwytów, duszeń, dźwigni. Jak więc dzisiaj byśmy powiedzieli, używając tego modnego ostatnio słowa, grapplingu. Podobnie jak w innych krajach europejskich i azjatyckich, tak i w Rosji, wszelkie sposoby walki przekazywane były z pokolenia na pokolenie w klanach i rodzinach. Natomiast rozwijano i udoskonalano je (te umiejętności) w walkach z zasadami lub bez. Doświadczenia poszczególnych szkół walki nie były udostępniane ludziom spoza kręgu, a wręcz przeciwnie, utrzymywane w głębokiej tajemnicy.

Sytuacja zasadniczo zmieniła się po rewolucji rosyjskiej, kiedy to obligatoryjnie wprowadzono naukę walki wręcz w armii czerwonej. Zaczęli wówczas wyłaniać się instruktorzy poszczególnych odmian walki, a ponieważ materiał którego nauczali stał się ogólnodostępny, systematyzowana go i łączono poszczególne systemy w jedną spójną całość (programu szkoleniowego). Przy czym brało w tym udział bardzo wielu specjalistów, zarówno chwytaczy jak i uderzaczy, również nożowników. Zaczęto więc systematycznie uczyć żołnierzy metod walki bez broni. Szczególnym treningiem objęto oddziały specjalne (komandosów) oraz jednostki NKWD (przede wszystkim oficerów). Plotka głosi, iż znamienita większość technik została niechlubnie przetestowana na skazańcach.

Szczególnie w latach dwudziestych i wczesnych latach trzydziestych bardzo aktywnie działało wielu pionierów i współtwórców dzisiejszego Sambo. Najbardziej znane nazwiska z tamtego okresu to (wg. pisowni angielskiej) Oznobishin, Solonevich, Oshchepkov, Spiridonov, inni....

Oznobishin był artystą cyrkowym. W roku 1915 brał udział w pierwszych Mistrzostwach Moskwy w boksie. W latach 1918-26 służył w armii czerwonej nauczając żołnierzy boksu. W 1930 opublikował książkę Sztuka bojowej walki wręcz, natomiast w roku 1941 został aresztowany i zesłany na pięć lat do Kazahstanu.

Inny znany instruktor - Solonevich rozwijał swoją koncepcje walki w oparciu o boks i amerykańskie zapasy - napisał nawet książkę zatytułowaną Samoobrona i atak bez broni.

Z kolei Spiridonov, oficer w starej armii carskiej, po wojnie rosyjsko- japońskiej 1904-1905 trenował japońskie ju-jutsu. Następnie udoskonalał ten system, tak że po Pierwszej Wojnie Światowej, w latach dwudziestych, szkolił w ZSRR policjantów, ochroniarzy, agentów, oficerów NKWD i tak zwanych sabotażystów.

Za najbardziej znanego współtwórcę Sambo uważa się wspomnianego wyżej Oshchepkova, który to Oshchepkov urodził się na Sachalinie - w owym czasie wyspie japońskiej. Oshchepkov trenował judo w słynnym Kokodanjudo, gdzie zdobył stopień drugi dan. W latach dwudziestych nauczał tego systemu modyfikując go pod kątem skuteczności i wszechstronności. Na swoje nieszczęście jednak Oshchepkov nie ukrywał japońskich korzeni swego systemu, co przy ówczesnych stosunkach politycznych i panującym systemie komunistycznym, spowodowało iż został uznany za japońskiego szpiega i zamordowany. Jego następca Kharlampiev kontynuował dzieło mistrza, systematycznie udoskonalając i dostosowując system do potrzeb walki realnej. Zaczęto już wówczas coraz częściej używać nazwy Sam lub Sambo.

Generalnie uważa się, chodź zdania są podzielone, iż Sambo narodziło się de facto po wojnie rosyjsko - japońskiej z 1930 roku. Organizując liczne walki w obozach jenieckich, przy udziale zawodników rodzimych oraz z Japonii; wyciągano z nich wnioski, zaczęto systematyzować wszelkie poprzednie doświadczenia wymienionych mistrzów oraz wielu innych mniej znanych fajterów, instruktorów, nauczycieli. Wiele technik zaczerpnięto z zapasów narodów wschodniej części Europy oraz Azji.
16 października 1938 roku rozkazem Stalina oficjalnie powstał system Sambo, oparty na przebogatych doświadczeniach wyniesionych z pól bitewnych, walk ulicznych, sportowych, bez zasad.

Tak powstałe w 1938 roku Sambo było usystematyzowanym połączeniem technik japońskiego ju jitsu, judo, amerykańskich zapasów, francuskiego savate, angielskiego boksu oraz technik dziś mało znanych stylów walki ludów zamieszkujących przeolbrzymie tereny Rosji, a wiec np.:gruzińskiego czidaoba, styli armeńskich, azerskich, uzbeckich (Kurasz), tatarskich (kuresz), kazachskich (kures), tuwańskich (lamakjuresz),buriackich (buhe barildaan) oraz stylów czysto słowiańskich kultywowanych przez stulecia, a dających zaczątek późniejszym specyficznym odmianom rosyjskich militarnych systemów walki, które to odmiany militarnego Sambo, wraz z powstałym sportem Sambo, rozwijane są do dziś.
(http://www.sambo.pl)

ROCKY

Co to jest Qin Na (Chin Na)

Qinna (擒拿, w angielskiej transkrypcji chin-na) stanowi zbiór technik walki. Ma zastosowanie w chińskich sztukach walki (wushu). Obejmuje techniki manipulacji stawami, chwyty, trzymania, dźwignie, oraz wykorzystanie punktów witalnych na ciele człowieka. Ma na celu samoobronę. Techniki te służą chwytaniu i kontrolowaniu przeciwnika. Celem jest obezwładnienie przeciwnika.

Słowo qin znaczy "uchwycić" lub "usidlić", na znaczy "unieruchomić" lub "złamać" i odnosi się do kontrolowania. Używa się również określenia qinna su; słowo su oznacza technikę. Qinna su dosłownie oznacza więc po chińsku technikę usidlania i chwytu. Teoria qinna w dużym stopniu się nakłada na technikę z chińskiej medycyny znanej jako tuina (推拏) tak jak i użycie ofensywnego lub defensywnego qigong jako dopełnienie treningu w niektórych stylach. Qinna rozwinęła wraz ze znajomością anatomii i akupressury. Bardzo często wykorzystanie badań i używanie punktów akupressurowych zwiększa skuteczność dźwigni używanych przez praktyka. Techniki podobne do qinna są do pewnego stopnia ćwiczone przez niemal wszystkie sztuki walki na całym świecie. Jednak pewne szkoły używają tego podejścia do walki w większym stopniu niż inne. Qinna niewątpliwie wywarła wpływ na japońskie jiu-jitsu. Zawiera bowiem teorię bardzo daleko posuniętą, która tworzy wysoce efektywny system, dający się dopasować do wielu sztuk walki. Jednakże sama nie jest sztuką walki. Wraz z technikami uderzeń i technikami zmierzającymi do rzucenia lub sprowadzenia przeciwnika do parteru, składa się na techniki walki gołymi rękami wushu. Według badań archeologicznych, zapasy poprzedzały techniki uderzeń. Qinna jest prawdopodobnie tak samo stara jak techniki zapasów. Pochodzenie qinna jest niewątpliwie chińskie, ale być może wpłynęły na nią indyjskie sztuki walki, gdy Chiny zetknęły się z buddyzmem, albowiem i w Indiach istnieją systemy walki opierające się na kontroli stawów. Wiele chińskich sztuk walki specjalizuje się w tych zastosowaniach. Style takie jak "szpony orła" (yingzhuaquan), który zawiera 108 rozmaitych technik qinna, styl modliszki (tanglangquan) i techniki "tygrysich pazurów" ze stylu Hongjiaquan są dobrze znanymi przykładami. Qinna jest nie tylko zbiorem kluczy na ramiona. Obejmuje również kontrolę palców, nadgarstków, łokci, barków, szyi, tułowia, kolan, stóp (mniej jest technik na dolne części ciała), ataki na punkty witalne, ale także duszenia, ciosy pięścią, rzuty i trzymania. Często dzieli się techniki qinna na 5 kategorii:

Akcje na mięśnie i ścięgna:
rozdzielanie fen-gin (transkrypcja francuska)
chwytanie jua gin
Akcje na kości i stawy (przemieszczanie): tsouh-guu
Akcje na oddychanie (zatrzymywanie): bih-chi
Akcje na obieg krwi (uciskanie żył lub tętnic): duann-mie
Akcje na obieg energii (uciskanie meridianów): dim-mak
Akcje na punkty witalne:
uciskanie: tien hsueh
chwytanie: na hsueh
Jednak jest rzadkością, by jedna technika powodowała jeden skutek. Tak więc technika rozszczepania ścięgna może również wywichnąć staw.

Qinna powstało około 400 lat temu, na początku XVII wieku, a wywodzi się ze starożytnych zapasów (shuai jiao) i atakowania punktów witalnych (tien hsueh). Oprócz technik chwytających qinna obejmuje również takie, które wykorzystują nacisk czy nawet uderzenia. Qinna łączy zdrowy rozsądek z lekarską wiedzą anatomiczną, to znaczy o umiejscowieniu kości, ukształtowaniu mięśni i układzie nerwowym. Zamiast spędzać lata na doskonaleniu jakiejś sekwencji ruchowej tak, aby wykonanie było przeprowadzone instynktownie, praktyk qinna poświęca swój czas na zaznajamianie się z budową ludzkiego ciała. Uczy się on sposobów swobodnego ruchu mięśni i kości oraz sposobów rozrywania i łamania ich. Dzięki przeanalizowaniu całego systemu nerwowego uczy się dokładnej lokalizacji większości podatnych miejsc ciała. W końcu nauczy się on, w jaki sposób lekkim uderzeniem lub naciskiem palca sparaliżować rękę przeciwnika, a także opanuje sposoby przywracania kończyny do normalnego stanu. Ekspert qinna opiera swoje działanie na znajomości słabych i mocnych punktów ciała. Walcząc sukcesywnie stosuje techniki przechwytów, wykręceń, nacisków, dźwigni i rzutów. Jeżeli jedna z tych technik nie skutkuje natychmiast przechodzi do następnej.

Wiedza przekazywana przez mistrzów qinna jest tak rozległa i głęboka, że aby ją poznać potrzeba około 12 lat nauki. Każdy może nauczyć się technik podstawowych, ale głęboka wiedza jest dostępna jedynie pod okiem wykwalifikowanego mistrza. Różne style kung-fu często wykorzystują różne zestawy technik qinna.

Można powiedzieć, że chwyty to techniki najbardziej podstawowe, a techniki uderzające i uciskające bardziej zaawansowane. Niektóre techniki qinna mogą prowadzić do utraty przytomności, a nawet do śmierci. Mogą wpływać także na obieg energii Qi w organiźmie.

Największym wojownikiem qinna był Tung Tsung Ni (1880-1971). Pracował on jako ochrona wędrujących dygnitarzy i karawan kupieckich, zasłynął tym, że powierzeni mu zawsze docierali na miejsce. W wieku 38 lat został mianowany głównym instruktorem armii chińskiej.
[http://pl.wikipedia.org/wiki/Qinna]

gosia

KRAV MAGA jest izraelskim systemem militarnej walki wręcz a także samoobrony dla osób cywilnych, opracowanym i używanym od 50 lat przez Siły Zbrojne Izraela (IDF), policję, straż graniczną i inne służby - w tym również jednostki specjalne i antyterrorystyczne.
Podstawowym założeniem Krav Maga było zebranie najskuteczniejszych technik z różnych sportów walki i skonstruowanie z nich jednego, najefektywniejszego, a jednocześnie łatwego do nauczenia systemu. "Krav" oznacza kombat oraz walkę, a "maga" bliski kontakt oraz dotyk.
Twórcą Krav Maga jest Imi Lichtenfeld (Sde-Or), urodzony w Budapeszcie, wychowany w Bratysławie. Jego ojciec był sportowcem i oficerem policji. W ciągu 30 lat pracy zdobył duże uznanie za skuteczność w ilości aresztowań. Imi był mistrzem bokserskim w wadze ciężkiej, akrobatą cyrkowym oraz ekspertem sportów walki. W 1928 został młodzieżowym mistrzem wrestlingu, a rok później mistrzem bokserskim. Odnosił także sukcesy w gimnastyce. W latach 30. często brał udział w walkach ulicznych, chroniąc żydowską społeczność przed bojówkami nazistowskimi.
Pasy
W początkowym okresie Imi nie używał pasów, ponieważ był to system militarny. W późniejszym czasie wykorzystał system oparty na systemie używanym w judo- pasy: biały, złoty, pomarańczowy, zielony, niebieski, brązowy, czarny. Zaczęto tez ćwiczyć w judokach. W latach 90 ponownie odsunięto ideę używania pasów, zastępując je stopniami: adept, absolwent i ekspert, a strojem treningowym stały się czarne spodnie i białe koszulki. Obecnie w niektórych krajach nadal używa się pasów, ale nie na treningach, a jedynie na certyfikatach.
Krav Maga jako system walki
W Krav Maga używa się wielu technik zaczerpniętych z innych systemów i sztuk walki. Muszą się one charakteryzować skutecznością, szybkością wykonania i łatwością. Techniki zostały dobrane w taki sposób, aby przeciętny człowiek mógł ich się szybko nauczyć. Podczas treningów dużo jest również ćwiczeń poprawiających koordynację, a także odgrywanie scen symulujących szantaż czy napad. Ćwiczy się zarówno w stójce, jak i parterze, uderzenia z ręki, głowy, łokcia, kolan i piszczeli, walkę z pałką i nożem. Krav Maga jest jednym z nielicznych systemów, gdzie uczy się obrony przed kilkoma napastnikami. Na pierwszych zajęciach uczy się jak uderzać w najczulsze miejsca, ponieważ skuteczność takich odruchów daje nam ogromną przewagę nad przeciwnikiem. Zapisując się na Krav Maga, należy być świadomym, że jest to system kontaktowy. Niewiele jest uderzeń symulowanych. Jednym z założeń Krav Maga jest ćwiczenie jak największej ilości schematów, aby być przygotowanym na niespodziewany atak.

Początkujące osoby uczą się przede wszystkim poruszania w pozycji walki, ciosów (prostych, łokciem, pięścią ("młot"), podstawowych kopnięć, obrony przed uderzeniem (360°), blokowania niskich kopnięć, uwalniania się z duszeń i prostych kombinacji uderzeń i kopnięć oraz walki z cieniem.

gosia

/hehe powróciłam do tematu po rocznej przerwie, dopiero teraz zauważyłam:D/