Forum Yama Ryu Aiki Ju Jitsu

Mały

Z racji mojej małej potyczki usunąłem przez przypadek temat założony przez Kaicho... no ale na szczescie odzysklałem najwazniejsze informacje Wink

wybaczcie, no i zycze miłej lektury.. oczywiscie dopisujcie dalej to co znajdziecie.

Kancho

dr Krzysztof Kondratowicz

Soke Dai Kaiden
11 Dan Jiu-Jitsu Goshin-Ryu, Kempo Jiu-Jitsu, Jiu-Jitsu tradycyjnym i Keisatsu-Jitsu.

Nie przerwanie przez 60 lat uprawia i naucza różnych form japońskich sztuk walk, a głównie Jiu-Jitsu. Posiada licencję międzynarodową instruktora Jiu-Jitsu (uprawniającą do nauczania tej sztuki walki na świecie) oraz kwalifikację trenera I klasy w judo. W 1965 r ukończył z wynikiem bardzo dobrym w warszawskiej AWF dwuletnią specjalizację w zakresie judo. W latach 1951-1973 zajmował się szkoleniem walki wręcz, Jiu-Jitsu, Judo i samoobrony w wojsku, gdzie wyszkolił w tej dziedzinie wielu instruktorów. W latach 1963-1973 był członkiem zarządu głównego Polskiego Związku Judo, reprezentując w nim Zarząd WF i Sporu MON. W latach 1974-1984 prowadził młodzieżową sekcję samoobrony Jiu-Jitsu w Nowym Dworze Mazowieckim, gdzie po raz pierwszy w Polsce wprowadził stopnie wtajemniczenia w Jiu-Jitsu. W latach 1985-1988 pełnił funkcję przewodniczącego V Komisji Stylowej Polskiego Związku Karate. Od 1985 roku był przewodniczącym Krajowej Rady Instruktorów Sztuki Walki Jiu-Jitsu i Kolegium DAN a od 1988 roku przewodniczącym Polskiego Centrum Jiu-Jitsu. W latach 1987-1989 był prezesem Zarządu Tymczasowego Polskiej Federacji Dalekowschodnich Sztuk Walk.

Od 1989 roku jest przewodniczącym i dyrektorem technicznym (założycielem) Polskiego Centrum Jiu-Jitsu Goshin-Ryu, wchodzącego w skład Polskiej Federacji Dalekowschodnich Sztuk Walki, gdzie jest wiceprezesem.

Pełnił funkcję prezydenta i dyrektora technicznego z ramienia: Europejskiej Unii Jiu-Jitsu (EJJU) w latach 1986 Światowej Federacji Jiu-Jitsu (WJJF) w latach 1987-1990 Międzynarodowej Federacji Jiu-Jitsu Samoobrony (International Goshin-Kai) w latach 1990 Jiu-Jitsu Federation (od 1991roku, Brytyjskiej Unii Kempo Jiu-Jitsu ) British Kempo Ju-Jitsu Martial Union (od 1993 roku oraz International Kempo Jiu-Jitsu Martial Arts Union - obecnie. Stopnie mistrzowskie do 10 Dan oraz tytuł SOKE-DAI-KAIDEN otrzymał wymieniony od międzynarodowych organizacji, co zostało – zgodnie z polskimi przepisami, potwierdzone przez Polską Federację Dalekowschodnich Sztuk Walki i inne organizacje światowe.

Krzysztof Kondratowicz nadal naucza Jiu-Jitsu w kraju i zagranicą. Jest on autorem 21 książek i około 1500 artykułów na temat dalekowschodnich sztuk walk i różnych form samoobrony i walki wręcz.

Swe umiejętności w sztuce walki doskonalił w trakcie licznych spotkań i seminariów z wybitnymi mistrzami, w tym japońskimi, zarówno w kraju jak i zagranicą. W czasie swojej wieloletniej pracy i działalności wyszkolił kilkuset instruktorów i mistrzów Jiu-Jitsu, samoobrony i walki wręcz. Uczestniczył aktywnie w rozwoju Jiu-Jitsu i Judo, kiedy to wymienione walki po II wojnie stawały się naszym kraju pierwsze kroki. A zatem uznaje się go dziś jako prekursora i „ojca” polskiego Jiu-Jitsu, samoobrony i walki wręcz. Za ofiarną, długoletnią działalność i wybitne osiągnięcia w dziedzinie dalekowschodnich sztuk walki dr Krzysztof Kondratowicz został uhonorowany wieloma medalami, odznakami i krzyżami włącznie z Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1977) oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1999).

KYOSHI

Miyamoto Musashi

Dawna Japonia nieodmiennie kojarzy się Europejczykom z samurajami. Ów stan wojowników przez stulecia odgrywał istotną rolę polityczną, często przesądzając o tym, kto będzie sprawował władzę w Kraju Kwitnącej Wiśni. Najsławniejszym japońskim samurajem był żyjący na przełomie XVI i XVII wieku Miyamoto Musashi.

Słowo „samuraj” oznacza „sługę”. Samuraje byli stanem służebnym. Od momentu ścisłego rozgraniczenia pomiędzy chłopstwem a stanem wojskowym w końcu XVI wieku samuraje z zasady nie posiadali odrębnej własności ziemskiej i żyli w miastach, utrzymując się z wypłacanych przez przywódcę klanu stypendiów w naturze (ryżu). Wysokość takiego stypendium określano terminem kokudaka, oznaczającym ilość przysługujących rocznie koku ryżu (koku to japońska miara objętości towarów sypkich odpowiadająca 174 l). Kokudaka w czasach szogunatu Tokugawów (1603-1868) decydowała o miejscu w rankingu zaszczytów oraz codziennym bycie. Dotyczyło to zarówno wielkich panów feudalnych - przywódców klanów, zwanych daimyo (dosłownie: „wielkie imię; za Tokugawów daimyo mógł być tylko lennik szoguna, dzierżący ziemie wycenione na co najmniej 10 tysięcy koku rocznego dochodu), jak i podległych im samurajów wszystkich stopni.

Początkowo, w VIII wieku, zawodowi i dziedziczni wojownicy (wtedy jeszcze nienazywani samurajami) byli sługami cesarza. Stopniowo jednak wyzwolili się z zależności od stołecznych arystokratów i przejęli władzę nad poszczególnymi prowincjami Japonii, zażarcie konkurując między sobą o terytoria. Od XII wieku przywódcy klanów wojowników, noszący także starożytny tytuł szoguna - naczelnego wodza, sprawowali władzę polityczną, pozostawiwszy cesarzowi wyłącznie funkcje rytualne. Do samego końca jednak podstawową powinnością samuraja było bezwzględne posłuszeństwo wobec przywódcy klanu, od którego był zresztą całkowicie zależny.

Większość samurajów wyznawała buddyzm zen, a buddyjskie medytacje i przynajmniej krótki pobyt w klasztorze stanowiły podstawę wychowania w myśl zasady bunbu ittchi - „pióro i miecz w harmonii”. Oczekiwano, że samuraj będzie biegły w kaligrafii oraz układaniu chińskiej i japońskiej poezji. Buddyzm zen, choć posiada organizację „kościelną” w postaci hierarchii klasztorów, traktuje wszystkie rytuały tak samo jak Ludwik Wittgenstein filozofię: jako drabinę, którą należy odrzucić, gdy się osiągnęło prawdę, czyli obezwładniające poczucie nierealności istnienia. Taka postawa sprzyjała samopoświęceniu i nic dziwnego, że przywódcy klanów zachęcali swoich wojowników do odbywania buddyjskiego „nowicjatu”. Ponieważ w zen wszystkie rytuały po „oświeceniu” można i należy odrzucić, codzienna szermierka także może być ćwiczeniem medytacji i jest tak po dziś dzień przez Japończyków traktowana.

Od XVII wieku, gdy zapanował pokój, samuraje stracili na znaczeniu - ich dziedziczne renty przynosiły co roku tyle samo ryżu, którego wartość stopniowo malała, a brak wojen nie stwarzał okazji do wyróżnienia się. Z powodów ekonomicznych mieli mniej dzieci. „Nadliczbowi” synowie zasilali stan mnisi bądź stawali się sługami lepiej sytuowanych, częste były także adopcje.

Większość samurajów zdobywała umiejętności bojowe w szkole szermierki. Najwięcej okazji do walki dostarczała rywalizacja pomiędzy szkołami, które dzięki zwycięstwom nad adeptami konkurencji mogły zyskać nowych uczniów. Takich szkół były w całym kraju setki: przynajmniej jedna w każdym z około trzystu hanów, czyli lenn, i wiele dziesiątków w głównych miastach Edo (dzisiejsze Tokio) i Kioto.

Samuraj bez pana, a tym samym bez gwarantującego byt stypendium - ro-nin - mógł liczyć na zdobycie środków do życia dzięki swej sztuce miecza, jeśli pokonał sławnych przeciwników i zyskał uwagę możnego protektora, który mógł go zatrudnić jako mistrza szermierki - przywódcę szkoły lub prywatnego wychowawcę dzieci.

Biegłość w wojennym rzemiośle nie wystarczała, aby być dobrym samurajem. Należało także hołdować zasadom, które zawarto w kodeksie bushido. Słowo to oznacza „drogę samuraja”, albo inaczej „powołanie samuraja“, „istotę bycia samurajem”. Bushido nie jest tylko kodeksem honorowym, takim jak nasz kodeks Boziewicza, ale katalogiem wartości i prawideł regulujących całe życie samuraja. Przez 700 lat (od XII do XIX wieku), gdy samurajowie odgrywali w Japonii istotną rolę, powstało wiele kodeksów i praw ich dotyczacych, ale żadne z nich nie nazywało się bushido. Dzieła o takim tytule pojawiły się dopiero po utracie przez stan samurajów władzy politycznej w 1868 roku i jego formalnej likwidacji 8 lat później. Mają one zatem charakter kodyfikacji post mortem, opisując to, czego już nie ma, lub też próbując przybliżyć samurajskie ideały i sposób życia ogółowi mieszkańców Japonii.

Wędrowny wojownik

Najsłynniejszym spośród takich bezpańskich samurajów był Shinmen Musashi No Kami Fujiwara No Genshin, czyli Shinmen, szlachetnie urodzony potomek Fujiwarów z prowinicji Musashi, albo też Miyamoto Musashi, jak go krótko nazywano od wsi, w której przyszedł na świat w 1584 roku. Miyamoto był sierotą (ojciec porzucił rodzinę, a matka zmarła). Wychowywał go buddyjski mnich, brat matki. Od wczesnej młodości cechowały go agresja i wielka siła fizyczna. Pierwszy pojedynek stoczył w wieku 13 lat. Wyzwał Arima Kihei, doświadczonego wojownika, mistrza szermierki mieczem i piką w szkole Shinto Ryu. Kihei zlekceważył młokosa, który wobec takiego afrontu rzucił się na niego z pięściami i obalił na ziemię. Gdy stary mistrz próbował wstać, Miyamoto rozbił mu głowę kijem. Kihei umarł, wymiotując krwią.

Jak widać, w takich pojedynkach niewiele było z dwornych obyczajów czy szacunku dla przeciwnika. Miyamoto przez całe życie gonił jednak za ideałem ważniejszym niż dobre obyczaje: chciał dotrzeć do najgłębszej istoty drogi samuraja i poznać wszystkie sekrety sztuki wojennej. Realizował ten cel bez żadnych względów dla siebie i licznych przeciwników. Nigdy nie przyjął na dłużej stałego zatrudnienia. Przez ponad 30 lat nieustannie podróżował po całej Japonii, szukając okazji do walki. Sześciokrotnie brał udział w wojnach (już mając 16 lat walczył po przegranej stronie w trzydniowej bitwie pod Sekigaharą, gdzie zginęło 70 tys. ludzi), stoczył ponad 60 pojedynków, wygrywając wszystkie i zabijając większość swoich przeciwników.

Miyamoto nie zmieniał odzieży niezależnie od pory roku. Według niektórych przekazów nigdy nie brał kąpieli, by nie dać się zaskoczyć nieuzbrojony. Jadł co popadło i często sypiał pod gołym niebem. Nigdy się nie ożenił i nie miał dzieci - dopiero w dojrzałym wieku adoptował syna.

Fatum rodu Yoshioka

Kiedy Musashi miał 21 lat, stoczył w Kioto trzy najsławniejsze pojedynki z przedstawicielami rodu Yoshioka. Yoshioka byli dziedzicznymi mistrzami miecza u boku dynastii szogunów Ashikaga i mieli własną szkołę szermierki. Gdy szogunem został Tokugawa Iyeyasu, co ostatecznie przypięczetowało upadek obalonych w 1573 roku Ashikagów, zabroniono Yoshiokom uprawiania szermierki: do dziś potomkowie tej rodziny są farbiarzami. Musashi wyzwał ich na krótko przed ostatecznym upadkiem szkoły. Miał do wyrównania osobiste porachunki: jego ojciec Miyamoto Munisai stoczył ongiś trzy pojedynki z Yoshiokami, wygrywając tylko dwa pierwsze…

Pierwszym wyzwanym był Yoshioka Seijiro, głowa rodziny. Seijiro miał w ręku prawdziwy miecz, a Musashi tylko drewniany. Mimo to zuchwały młodzian przypuścił zaciekły atak na przeciwnika. Zmieszany i zaskoczony Seijiro dał mu się w końcu przewrócić na ziemię i ciężko pobić, tak że sługom pozostało tylko położyć pana na wyrwanej okiennicy i zanieść do domu. Seijiro przeżył, ale okryty niesławą obciął samurajski kucyk i wycofał się z życia publicznego.

Następny przystąpił do walki Denshichiro, który sam wyzwał Miyamoto, chcąc pomścić starszego brata i odzyskać dobre imię szkoły. Musashi celowo spóźnił się na umówione miejsce, po czym nie czekając na wymianę ukłonów i nie pozostawiając przeciwnikowi czasu na przygotowanie, pierwszym ciosem drewnianego miecza rozłupał mu czaszkę.

Ostatnim Yoshioką zdolnym do walki był zaledwie kilkunastoletni Hanshichiro, najmłodszy z braci. Tym razem także stronnicy Yoshioków postanowili skończyć z etykietą i przybyli gromadnie na miejsce pojedynku - polanę pośród pól ryżowych pod samotną sosną - z zamiarem rozprawienia się z prześladowcą. Jednak ten ponownie nie stawił się o wyznaczonej porze. Po długim oczekiwaniu zebrani, przekonani, że Miyamoto uciekł z miasta, już mieli odejść, kiedy ten zeskoczył z konarów sosny, na której się ukrywał. Jednym ciosem ściął Hanshichiro Yoshiokę, po czym zadając i parując ciosy na wszystkie strony, wyrąbał sobie dwoma mieczami drogę ucieczki.

Koniec stylu jaskółki

Spośród innych słynnych pojedynków Miyamoto Musashiego na uwagę zasługuje jego starcie z Sasaki Kojiro, niezwykle utalentowanym szermierzem, który rozwinął nową technikę walki, wzorowaną na ruchach ogona jaskółki. Ponieważ Kojiro był lennikiem pana Hosokawy Tadaoki, przywódcy jednego z klanów w prowincji Bunzen, Miyamoto musiał uzyskać urzędową zgodę na odbycie pojedynku. Gdy ta została wydana, opuścił nagle swoją kwaterę. Zatrzymał się u jednego z przyjaciół, ale przeprowadzka dała początek plotce o jego ucieczce pod wrażeniem subtelnej techniki przeciwnika. Następnego dnia Miyamoto nie dał się obudzić tak długo, póki nie znalazł go wreszcie umyślny posłaniec zdenerwowanego przeciwnika. Wtedy wypił wodę, jaką mu podano do umycia, zawiązał sobie długie włosy oraz rękawy kimona kawałkiem papierowej taśmy i pobiegł prosto na nabrzeże, gdzie wyciął kawał wierzbowej gałęzi i wsiadł do łodzi która miała go przewieźć na rzeczną wyspę - miejsce pojedynku.

Pojawienie się dziwnej postaci z niedbale zawiązanymi włosami i długą wierzbową gałęzią w ręce wzbudziło zdumienie czekających. Musashi wyskoczył z łodzi prosto do wody i wybiegł na brzeg z mieczem w jednej, a wierzbową gałęzią w drugiej ręce. Kojiro wyciągnął swój długi miecz i odrzucił pochwę. Nie będzie ci więcej potrzebna - zawołał Musashi. Kojiro został sprowokowany do zadania pierwszego ciosu. Musashi odbił mieczem cięcie i jednocześnie z całej siły spuścił wierzbową gałąź na głowę Kojiro, zabijając go na miejscu. Wspaniały miecz, który wypadł z ręki umierającego, przeciął tasiemkę wiążącą włosy Musashiego i rozciął na pół wzdłuż pleców jego kaftan. Niektóre ze źródeł podają, że po tym Miyamoto ukłonił się urzędnikom i wrócił do łodzi, inne zaś, że rzucił na martwe ciało wierzbową gałąź, wycignął nad głowę oba swoje miecze i wydał triumfalny ryk. Suzeren zabitego Hosokawa Tadaoka stał się potem jednym z najważniejszych protektorów Miyamoto.

Mistrz i nauczyciel

Mniej więcej w tym czasie Miyamoto zaprzestał używania prawdziwego miecza. Stoczył jeszcze wiele pojedynków, najczęściej wyzywany przez żądnych sławy młodzieńców, ale wszystkich rywali pokonał drewnianym kijem. Kilkakrotnie przyjmował posady nauczyciela na dworach możnych, jednak nigdzie długo nie zagrzał miejsca. W roku 1634, jak sam twierdził, osiągnął wreszcie prawdziwe zrozumienie drogi miecza. Według legendy przypieczętował swoje nagłe zen - buddyjskie oświecenie, wypiciem trzynastu piw, po czym spał przez dwie doby. Od tej pory poświęcił się propagowaniu własnego stylu szermierki przy użyciu dwóch mieczy. Nigdy nie założył prawdziwej szkoły - jego uczniowie musieli za nim podążać z miejsca na miejsce. Jednocześnie Musashi osiągnął mistrzostwo w innych sztukach i rzemiosłach: słynne i cenione są jego kaligrafie, rysunki tuszem na papierze i jedwabiu. Celował także w metalurgii: wyrabiał tsuby, czyli ozdobne elementy, pełniące w mieczu samurajskim rolę jelców. Zachowały się także jego rzeźby w drewnie. W 1643 roku osiadł w jaskini, którą nazwał Reigendo. Tam podyktował uczniowi Teruo Nobuyaki swój testament Księgę pięciu pierścieni, która jest najwybitniejszym japońskim dziełem traktującym zarówno o szermierce, jak i o strategii w szerszym znaczeniu tego słowa. Umarł 19 maja 1645 roku.

Brutalność, z jaką Miyamoto Musashi traktował swoich przeciwników, nie miała w stuleciach pokoju wielu naśladowców. W ramach ćwiczenia drogi miecza, czyli kendo, wypracowano taką technikę walki przy użyciu ćwiczebnych drewnianych mieczy oraz zbroi z tkanin, która minimalizowała ryzyko obrażeń.

Jednak sława Miyamoto przetrwała. W XX wieku doczekał się pomników i filmów fabularnych. Kiedy latem 1941 roku przywódcy Japonii, pozbawieni dostaw ropy po wprowadzeniu amerykańskiego embarga, musieli wybrać pomiędzy odwrotem z Chin a atakiem na Pearl Harbor, kierowała nimi taka sama bezwzględność i fanatyzm, jakie wobec samego siebie i wobec innych wykazywał japoński „święty miecza”. Jednemu z dwóch największych japońskich pancerników (o wyporności 65 tys. ton), zwodowanemu w 1942 roku, nadano imię „Musashi” na cześć prowincji, z której pochodził Miyamoto. Do dziś jaskinia Reigendo jest miejscem kultu nie tylko dla japońskich szermierzy.

Japonia w czasch Miyamoto Musashiego

Japonia, którą od 1192 roku rządziły w imieniu cesarza kolejne dynastie szogunów, w połowie XV wieku rozpadła sie na wiele faktycznie niezależnych państwek. Ich władcy - daimyo, toczyli bezlitosne wojny, a przy okazji doskonalili administrację i armię oraz nawiązali kontakty z Europejczykami: Portugalczykami, Holendrami i Anglikami. Ci ostatni przypłynęli do Japonii w XVI wieku, przywożąc ze sobą muszkiet lontowy, nowe przyprawy i chrześcijaństwo, które na Wyspach Japońskich w końcu XVI wieku mogło się poszczycić milionem wiernych.

Od drugiej połowy XVI wieku o zjednoczenie Japonii zabiegało trzech przywódców. Pierwszym był Oda Nobunaga, od 1573 roku szogun. Kiedy w 1582 roku popełnił samobójstwo podczas buntu wasali, pomścił go Toyotomi Hideyoshi, syn prostego chłopa i żołnierza, który nawet nie był samurajem. Toyotomi u szczytu potęgi panował nad całą Japonią i toczył krwawą wojnę z Chinami o władzę nad Koreą. Nie używał tytułu szoguna - ogłosił się potomkiem rodu Fujiwarów i przyjął przysługujący temu wielkiemu klanowi tytuł kanclerza (kampaku).

Po jego śmierci tytuły cywilne odziedziczył małoletni syn Hideyori, ale do „rządów z namiotu“, czyli władzy szoguńskiej, aspirował najpotężniejszy wasal Toyotomiego - Tokugawa Ieyasu. Wywołało to sprzeciw przywódców klanów z południa i zachodu Japonii. W odpowiedzi Tokugawa sformował koalicję klanów z północy i wschodu kraju. Obie armie spotkały się w 1600 roku w wąwozie Sekigahara na zachód od Kioto. Trzydniowa, pozycyjna bitwa zakończyła się wielkim trumfem Tokugawy, a pościg za pokonanymi był zamienił się w wielka rzeź. W 1603 roku Tokugawa Ieyasu przyjął urząd szoguna tylko po to, by kilka lat później przekazać go synowi. Zjednoczenie Japonii dokonało się wraz ze zdobyciem Osaki w 1615 roku i samobójstwem młodego Toyotomiego Hideyoriego oraz jego matki. Konsekwencją zwycięstwa Tokugawów było prześladowanie chrześcijan i zamknięcie Japonii - kontakty handlowe ze światem zewnętrznym utrzymywano tylko przez wyznaczony port Nagasaki na wyspie Cuszima. Zapanował pokój, w którym nie było już miejsca dla tak niespokojnych duchów jak Miyamoto Musashi.

KYOSHI · Wysłany: Pią 17:41, 02 Mar 2007 Temat postu:

Steven SEAGAL - 7 dan aikido

urodzony w 1952 roku w Detroit już we wczesnym dzieciństwie nie dawał się poskramiać. Ojciec nauczyciel starał sie łagodnie ukierukowywać dziecięcą aktywność. Podczas wspólnej wyprawy na pokazowe walki, młodego Stevena zafascynowała tajemniczość i precyzja mistrzów demonstrujacych techniki. Mając 9 lat rozpoczyna regularne treningi. Upór i dążenie do perfekcji spowodowały, że wkrótce prześcignął swoich mistrzów. Zdecydował się wyjechać z kraju do ojczyzny powstania sztuk walki. Mając 17 lat wyjechał do Tokio. Dwa lata zajęło mu dogonienie swoich rówieśników. Rozpierała go energia, nocami włóczył się po zakazanych dzielnicach prowokując miejscowych zabijakow i wychodząc z pojedynków zwycięsko. Segal spędzil w Japonii 15 lat, po mistrzowsku opanował aikido, kendo, karate i judo, trenował kung-fu i tai-chi, w końcu założył w Tokio własną szkolę. I znów niepokój i żądza przygód pognały go dalej. Ten rozdział z życia Stevena Seagala przedstawia się niejasno, ponieważ sam zainteresowany konsekwentnie na ten temat milczy. Nie wiemy więc na pewno, czy był "łowcą głów" na usługach CIA, czy "tylko" agentem infiltrującym narkotykowe kartele. W dżunglach południowej Azji doskonalił swe umiejętności posługiwania się ciałem jak najgroźniejszą bronią, poznał niektóre tajniki tybetańskiej medycyny. Po powrocie do Stanów osiadł w Los Angeles, zakładając tam swoją pierwszą akademię sztuk walki. Miał wielu znamienitych uczniów-klientów ze świata filmu, m.in. Seana Connery, Chucka Norrisa i Jemesa Masona. Swojego pierwszego dana otrzymał w 1972 roku z rąk samego Koichi Tohei.

KYOSHI · Wysłany: Pią 17:42, 02 Mar 2007 Temat postu:

Koichi TOHEI - 10 dan aikido
urodził się w 1920 r. w prefekturze Tochigi, znanej z dużych tradycji w sztukach walki. Jako dziecko był słaby i chorowity. Spędzał dużo czasu pod opieką lekarzy. Jego ojciec, wówczas czwarty dan w judo, doszedł do wniosku, że właśnie trening judo poprawi zdrowie syna. Regularne treningi Tohei rozpoczął w wieku 12 lat, zaś mając lat 15 otrzymał czarny pas. Rok poźniej zaczął uczęszczać do szkoły przygotowującej przyszłych studentów uniewersytetu Keio, gdzie nadal praktykował judo. Trenował z takim zapałem, że wkrótce po rozpoczęciu nauki zachorował na zapalenie opłucnej i musiał opuścić szkołę na rok. Choroba przykuła go do łóżka. Wtedy zaczął zastanawiać się nad swoimi warunkami fizycznymi. Doszedł do wniosku, że zarówno jego ciało, jak i duch są słabe i stale narażone na niebezpieczeństwo. Próbował wzmocnić się duchowo, poświęcał dużo czasu oddychaniu i praktyce zen. Jednak jego wysiłki nadal nie odnosiły skutku, na treningach judo nadal nie mógł pokonać silniejszego i cięższego przeciwnika. Pewnego dnia usłyszał o aikido i Ueshibie. Podczas jednego z pokazów doszło do konfrontacji Ueshiby z Koichi. Tohei (posiadał wtedy 6 dan judo), pamiętał tylko sposób w jaki chciał zaatakować swojego przeciwnika, chwilę później leżał na macie. Wywarło to na nim ogromne wrażenie i od tamtej pory zaczął (w wieku 19 lat) uprawiać aikido. W 1968 roku będąc głównym instruktorem Centralnego Dojo Aikido w Tokio otrzymuje 10 dan najwyższy stopień do uzyskania w tej sztuce walki. Tohei kładzie główny nacisk na rozwój siły "ki". Poświęca dużo czasu na techniki koncentracji i oddychania. We wrześniu 1971 założył Międzynarodowe Stowarzyszenie Ki, gdzie naucza się zasad ki. Głównymi ośrodkami jego działalności są Japonia i USA. Ma wielu gorących zwolenników również w Europie.